Η Ερωτική ορμή του θανάτου

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος - Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

    

  Ένα ωκεάνιο συναίσθημα της απεριόριστης ζωτικής ορμής μέσα στον αφιλόξενο συμπαντικό περίγυρο είναι ο έρωτας. Συνυφασμένος ήταν και συνεχίζει να καυχιέται πως είναι με την απροσπέλαστη ζωτική ορμή της ζωής και του θανάτου του Bergson ή αλλέως, ο έρως μας ξεγέλασε(1) γιατί απέφυγε να διακινδυνεύσει το όραμα στον κόσμο του οράματος! Στην ουσία, ατέχνως, μας απέκρυψε ότι Amor condusse noi ad una morte. Και ο ποιητής, μέσα στην ερωτική αποχαύνωση να συμπληρώνει: Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνης. Μ΄άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου κι άλλοι το σπίτι θά ΄χουν της Ειρήνης. Θ΄ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα. Τριγύρω θά ΄ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας και θά΄ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα(2).

      Ο έρως είναι προαγωγός του θανάτου. Γεννιέται και διατηρείται ζωντανός από την ορμή του θανάτου και καταλήγει σε αυτόν, αφού πρωτύτερα επιχειρήσει να ζήσει ως μοίρα θανάτου, ως μοναχική ύπαρξη! Ερωτεύεσαι τον ανέραστο θάνατο όσο ζεις και πεθαίνεις άμοιρος ερωτιδεύς, καθώς, εκ του αποτελέσματος, πάντοτε, ο θάνατος αναπαύεται να "ερωτοτροπεί" με καθέναν κοσμικά ανέραστο και να καταβροχθίζει με ερωτική και ακόρεστη βουλιμία, ανυποψίαστη και κατάβαθα ερωτική, κάθε "ερωτοχτυπημένο". Ρόδα, ρόδα, ρόδα να στολίσω την ψυχή μου πριν ν΄αποθάνει. Και νά΄ναι νύχτα ασέληνη και νά΄μαστε οι δυό μας και να περνά αποπάνω μας βαρύς κι αμίλητος ο πόθος. Και νά΄ναι σαν πυρκαϊά η στερνή αναλαμπή των ερώτων μας...(3).

      Και γράφω μας ξεγέλασε ο έρωτας καθώς, θαρρώ, οι αγάπες που εταξίδευσαν επί της γης προορισμό βιοτικό δεν έχουν! Αναθρώσκουν επί τα υψηλά, τα άρρητα, μιας και είναι αλήθεια, πολύ με ανέπαυσαν οι στίχοι του ποιητή: Κι ακόμα, δε μπόρεσα να καταλάβω πως μπορεί να πεθαίνει μιά γυναίκα που αγαπιέται(4). Η αδυναμία του ερωτοπόλου θανάτου λοιπόν, η αδυναμία να εγκολπώσει χωμάτινα και στην ανυπαρξία όσα η "ζωτική" του ορμή εγαλούχησε επί της γης, αυτή την αδυναμία τραγουδώ, αυτή την αγάπη προσδοκώ και χρόνια αρκετά προσμένω. Μια γυναίκα, αδύνατο, ναι, αδύνατο να ξεχαστεί μια γυναίκα που αγαπιέται...!

      Άκουσε μιας τον ποιητή! Τραγούδησε μαζί του! Όμορφο να αγαπάς εσύ, πιότερο με την ανάμνηση να αγαπιέσαι...! Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη στον κήπο, στη λιμνούλα και στη σέρα, που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι κι επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα. Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...(5).

Παραπομπές:

1.Βλ. σχ., Λυκούδη Δημητρίου, Έρως, το αείποτε ακίνητο, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://dimitrislikoudis.blogspot.gr/2015/06/blog-post_26.html

2. Καρυωτάκη Κωνσταντίνου, Άπαντα, εκδ. Μέρμηγκα, Αθήνα 2003, σελ. 49.

3. Καζαντζάκη Νίκου, Όφις και Κρίνο, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2002, σελ. 78.

4. Καρυωτάκη Κ., Ποιήματα, σελ. 26.

5. Αυτόθι, σελ. 78.