Ο Πρόλογος από το βιβλίο μου "Αγέλαστοι Άνθρωποι" που σε λίγες ημέρες ανατυπώνεται σε 1000 αντίτυπα

Αντί Προλόγου...

   

    Όπως στα όνειρα τα παιδικά! Τότε που έκανες σχέδια για αγάπες ανεξίτηλες και όλα γύρω σου είχαν, πίστευες μάλλον ότι είχαν, αρὠματα καί χρώματα καί αλλοτινές γεύσεις. Τα όνειρα που έβλεπες τότε είχαν άλλο περιεχόμενο, άλλο σκοπό, άλλη διάρκεια. Χαμογελούσαν, έκαμναν ταξίδια, ανακάτευαν το εφικτό με το αδύνατο, διέρατταν την έννοια του χρόνου, ερωτεύονταν, μάλωναν, υπέμεναν, προσδοκούσαν! Σαν τα χρώματα που έβαζε ο Πλάστης κάθε βράδυ στο προσκεφάλι σου και σού ζητούσε να στολίσεις και να φτιάξεις, ν΄ αλλάξεις τον κόσμο με αυτά, να τού δώσεις χρώμα και προορισμό, να τού δώσεις πιότερο χρόνο ζωής, λίγο έρωτα, συμμετοχή στο όνειρο, όπως στα όνειρα τα παιδικά...!

    Οι "Αγέλαστοι Άνθρωποι" είναι συγκεντρωμένες αναμνήσεις μου από τα παιδικά εκείνα όνειρα! Και το όνειρο συνεχίζεται μα, πλέον, άλλαξαν τα χρώματα! Ίσως ξεθώριασαν, ίσως και να μπολιάστηκαν στην τρέχουσα γύρω μου πραγματικότητα! Έχω στα χέρια μου όμως, ακόμη και σήμερα, κάθε είδος από δαύτα και αγωνίζομαι, προσπαθώ, άγχομαι, αδημονώ! Έναν κόσμο πολύχρωμο να σχεδιάσω, μια πολιτεία με ανθρώπους κάθε λογής! Εκεί, να φτιάξω τα σπίτια τους δίπλα δίπλα, ενωμένα όλα με μία θύρα και παράθυρα πολλά να ανοίξω στο όνειρο, τους "αγέλαστους" να συνενώσω πάλι των παιδικών μου ονείρων...!  
   Συνηθίζεται στον πρόλογο κάθε βιβλίου να αναγράφονται όποιες ευχαριστίες. Το κάμνω συνειδητά και στρέφομαι σε έναν δικό μου άνθρωπο, που δύναται και με ακολουθεί και στηρίζει την απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ξαναζωγραφίσω τον κόσμο! Στην Ευαγγελία Χατζηγιαννάκη που επιμελήθηκε καλλιτεχνικά την παρούσα έκδοση και στηρίζει και ετούτο το συγγραφικό μου ταξίδι και στην οποία οφείλω και χρωστώ ουκ ολίγα!

    Και τώρα στο όνειρο! Κάθε βράδυ, σαν απολογισμό ζωής, συντεριάζω από την αρχή όλες εκείνες τις παιδικές μου θύμησες, τις ερωτικές ενατενίσεις του σύμπαντος που μεταποιούν τον κόσμο μου σε μια μικρογραφία, να, τόση δα, εδώ, μέσα στη χούφτα μου όλη χωρεί και την αγκαλιάζω τρυφερά και της μιλάω! Σαν ένα όνειρο η κάθε στιγμή που διασπάται στο λυκαυγές της συμπαντικής ολοκληρίας, εκεί που συναντιούνται ο μύθος και η πραγματικότητα, εκεί που οι άνθρωποι ερωτεύονται σαν τα παιδικά τα χρόνια, εκεί που οι "Αγέλαστοι" δε χωρούν, πώς να μπορούσαν άλλωστε, σε μια τόση δα, μικρή παλάμη...! Και έμεινα στο όνειρο εμπρός, αυτοθέλητα να επιζητώ την οριοθέτησή του. Και ανασκουμπώνομαι με μιάς, τα χρώματα μου ζώνομαι και ευθύς, άκουσε, τολμώ, τον κόσμο μου ν΄ αλλάξω...!

                                

                                                                                             Δημήτριος Π. Λυκούδης